«Πώς ποθούμε να επιτύχουμε την ανάπτυξη που το δέντρο ενσαρκώνει, το ψήλωμα και το ρίζωμα, την γερή του αρμοσιά και την ισορροπία ανάμεσα στο υψηλό και το χαμηλό, τον τρόπο που συναντά την κάθε εποχή, που συγκρατεί το έδαφός του, είτε σε ανάπαυση είτε σε ανθοφορία. Κάθε είδους πλάσμα φωλιάζει στο καταφύγιο των μητρικών κλαδιών του, κρύβεται στις οπές και τρέφεται από την ουσία του».

Το δέντρο αποτελεί ένα πανανθρώπινο σύμβολο που απαντά σε όλες τις μυθολογίες, τις θρησκείες και τους πολιτισμούς. Έχει προβληθεί σε αυτό ένα πλήθος νοημάτων (Ronnberg and Martin 2010:128, Cirlot 1995:187-192, Cooper 1978:176-179, Cheung 2006:637-643). 

Παρακολουθώντας και κοιτάζοντας προσεκτικά ένα δέντρο  μπορούμε να δούμε διάφορα πράγματα μεταξύ των οποίων και τα παρακάτω.

1. Η ανάπτυξη του δέντρου ακολουθεί αργές διαδικασίες. Η αργή του ανάπτυξη υποβάλλει μία εικόνα ακινησίας. Η ακινησία ωστόσο, είναι φαινομενική. Στην πραγματικότητα η ανάπτυξή του υφίσταται ως μια σύνθεση αναρίθμητων κινήσεων, μέσα στον ελεύθερο χώρο, προς όλες τις κατευθύνσεις, η οποία οδηγεί στη διαμόρφωση της μοναδικής του μορφής.
2. Το δέντρο αναπτύσσεται ομοιόμορφα. Όλα τα μέρη του αναπτύσσονται αρμονικά με μία κατάλληλη αναλογία. Το κάθε του μέρος- οι ρίζες, ο κορμός, τα κλαδιά, τα φύλλα, τα άνθη και οι καρποί- επιτελεί το καθένα τη μοναδική του λειτουργία σ’ αυτή την ολότητα στην οποία καταλήγει το δέντρο.
3. Το Δέντρο μεγαλώνει προς τον ουρανό, ενώ είναι πάντα ριζωμένο γερά στην γη.
4. Αξιοποιεί τις δυνατότητες ανάπτυξης που του παρέχονται χωρίς να εμμένει στα εμπόδια. Τα αποφεύγει κινούμενο προς τα εκεί που υπάρχει πέρασμα και ελεύθερος χώρος.  Ορισμένες φορές τα διαπερνά.
5. Απορροφά τόση ποσότητα νερού, θρεπτικών συστατικών και ηλιακής ενέργειας όση χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του.                                                                                                                
   
6. Παίρνει τον χώρο του, αλλά δεν παίρνει τον χώρο των άλλων δέντρων. Διαφορετικά δεν θα υπήρχαν δάση.                                                                                                                                                                    
7. Όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες, η προσαρμογή σε αυτές είναι θαυμαστή. Το χειμώνα οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται. Το δέντρο που ρίχνει τα φύλλα του δείχνει χωρίς ζωή. Παραμένει όμως ζωντανό και ανθίζει την άνοιξη. Όταν το χώμα είναι λιγοστό οι ρίζες εισχωρούν όλο και πιο βαθειά μες το πετρώδες έδαφος ή μέσα στις χαραμάδες των βράχων. Όταν οι άνεμοι είναι ισχυροί το δέντρο λυγίζει τον κορμό και τα κλαδιά προς την κατεύθυνση των ανέμων.
8. Το δέντρο ενσαρκώνοντας την μοναδικότητά του υπηρετεί τη ζωή. Συγκρατεί το χώμα και τα νερά της βροχής προστατεύοντας το έδαφος από τη διάβρωση. Καθαρίζει τον αέρα φιλτράροντας το διοξείδιο του άνθρακα. Παράγει οξυγόνο. Προσφέρει καταφύγιο σε άλλα πλάσματα: ζώα, έντομα και πουλιά. Σε ορισμένα δίνει τροφή. Σε ορισμένα παρέχει σκιά και δροσιά όταν ο ήλιος είναι δυνατός. Σε άλλα παρέχει κατοικία. Έχει αναφερθεί πως μια βελανιδιά μπορεί να στηρίξει έως και 400 είδη ζωντανών οργανισμών (Ganeri 1994 :26). Τα ξερά του φύλλα  και κλαδιά αποσυντίθενται και με τα συστατικά τους εμπλουτίζεται το έδαφος. Από τους σπόρους του δημιουργούνται νέα δέντρα.
9. Το δέντρο ζει και αναπτύσσεται με μια κυκλικότητα. Εκφράζει την αλληλουχία και αλληλοδιαδοχή των διαδικασιών της φύσης: άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο χειμώνας∙ βλάστηση, ανθοφορία, καρποφορία, φθορά, παύση. Παύση-συνέχεια. Αλλαγή. Το δέντρο όντας αναπόσπαστο μέρος του περιβάλλοντος συμμετέχει στο φαινόμενο της ζωής. Στη ζωή τα πάντα αλλάζουν και τα δέντρα αλλάζουν μέσα στην αλλαγή. 

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Το ανθρώπινο πνεύμα έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη συγγένειας ανάμεσα στον άνθρωπο και σε ορισμένα στοιχεία της φύσης. Χαρακτηριστικός είναι ο μύθος της δημιουργίας των πρώτων ανθρώπων που συναντούμε στην Σκανδιναβική μυθολογία όπου επισημαίνεται η συνάφεια του ανθρώπου με τα δέντρα. Σύμφωνα με αυτόν, οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από δύο δέντρα, ο άνδρας από μια Φλαμουριά και η γυναίκα από μια Φτελιά (Hamilton 1972:338).